رفتار درست در برابر دزدی کودکان از والدین چیست؟

اگر والدین با رفتارهایی مانند دزدی کودکان مواجه شدند باید از کتک زدن یا رفتار تشویق آمیز نسبت به آنان خودداری کنند و با کنترل خود، به کودک نزدیک شوند.

هدف کودک از دزدی می‌تواند مطرح کردن خود باشد. برخی کودکان به دلیل ضعف در مهارت‌های ارتباطی برای جلب توجه همکلاسی‌هایشان، از جیب پدر و مادرشان پول بر می‌دارند و برای آنها هدیه می‌خرند.

گاهی هم کودک از ترس همکلاسی‌های قلدرش و برای قانع کردن آنها دست به دزدی می‌زند تا از جمع همکلاسی‌ها طرد نشود یا مورد تعارض قلدران قرار نگیرد.بنابراین بهترین واکنش از سوی والدینی که با رفتار دزدی کودک مواجهه می‌شوند، همدلی است.

نباید در گام اول به دنبال علت رفتار باشیم چرا که در کودک مقاومت ایجاد می‌کند.

والدین باید در گام های بعدی، مهارت‌های ارتباطی مناسب به ویژه ابراز وجود را در کودک به وجود آورده و آن را تقویت کنند. کودکی که دزدی می‌کند و تن به خواسته‌های غیرمنطقی همکلاسی‌هایش می‌دهد، اعتماد به نفس پائینی دارد.


تقویت مثبت با گفتن کلمه «آفرین» در مقابل این نوع رفتار کودکان می تواند تشویق محسوب شده یا اقدام منفی مانند کتک زدن است، موجب افزایش چین رفتارهایی در کودکان می شود و هر دو اشتباه است.

نکته قابل توجه این است که کتک زدن کودک به خاطر رفتار دزدی، کابوس‌های شبانه و شب ادراری را در پی دارد. بنابراین والدین در مواجهه با این رفتار خودشان را کنترل و از خشونت و آسیب رساندن به فرزندشان دوری کنند.

یک گزارش از گرایش نوجوانان به استفاده از لوازم آرایشی

باید بپذیریم که استفاده از لوازم آرایشی در جامعه مد است و فرهنگی برای آن وجود ندارد که دختران جوان ما بر اساس آن در زمان و مکان خاص از آن استفاده کنند. در واقع حلقه گمشده آرایش کردن فرهنگ آن است که متاسفانه در جامعه ما کمتر دیده می شود.
مصرف سرانه لوازم آرایشی ایرانی‌ها بالاست به طوری که این مصرف ایران را جز چند کشور اول مصرف کننده دنیا قرار داده است و این مساله برای کشوری با سابقه تمدن غنی که اسلامی است، اگر فاجعه نباشد کمتر از فاجعه نیست.

متاسفانه علاوه بر کاهش سن آرایش در کشورمان زمان و مکان استفاده از آرایش نیز تغییر یافته است این روزها در تمامی مکان‌های عمومی شاهد آرایش دختران و زنان جوان هستیم و این بیانگر از بین رفتن فرهنگ آرایش در جامعه است. اما نکته جالب این است که این روزها استفاده از لوازم آرایش در میان پسران و مردان جوان نیز باب شده است مساله‌ای که قابل تامل است چرا باید مردان ما نیز برای حضور در جامعه آرایش کنند؟!

"اصغر مهاجری" آسیب‌شناس اجتماعی در گفت وگو با ایلنا درباره چرایی تمایل مردان به ویژه در رده نوجوانانی و جوانی به استفاده از وسایل آرایشی، این گونه پاسخ می‌دهد: متاسفانه جامعه و رسانه‌ها و خانواده‌ها در درک کودکان، نوجوانان و جوانان دچار اشتباه شدند چرا که به دلیل تغییر در عرصه جهان اجتماعی و فرهنگی و ساختارجمعیتی و زندگی در کلان شهر‌ها سن اتمام دوران کودکی و نوجوانی و جوانی تغییر یافته است.
وی ادامه می دهد: استفاده از لوازم آرایشی برای زنان از دیرباز باب بوده است اما فراگیر شدن آن برای دختران در فرهنگ غنی ایران از همان گذشته مذموم بود اما متاسفانه در عصر جدید مذموم بودن این امر از بین رفته است به طوریکه سن استفاده از لوازم آرایش به دختران نوجوان و به مرز 12 سالگی رسیده است.

به اعتقاد مهاجری آرایش کردن امریست که اگر در زمان و مکان خود صورت گیرد، قابل قبول است اما به اعتقاد بسیاری از آسیب شناسان وقتی سن تمایل افراد جامعه در استفاده از لوازم آرایش کاهش می یابد به معنای این است که آینده سازان جامعه اعتماد بنفس خود را ازدست داده اند و به دنبال زیباشدن به کمک وسایل و ابرازی‌هایی هستند تا خلاهای خود را پر کنند.
با این حال استفاده از لوازم آرایش طرفدار زیادی دارد و راهکارهایی فرهنگی نیز به سختی می تواند نظر و تمایل افراد جامعه را نسبت به کاهش استفاده از لوازم آرایش جلب کند.
دراین میان نکته مهم در کنار نبود فرهنگ صحیح استفاده از لوازم آرایش مضراتی است که این لوازم بر سلامت جسم افراد می گذارد. پس باید به این مهم توجه کرد که به نوجوانان و جوانان جامعه آموزش‌های لازم داده شود که از چه وسایلی و برندهایی برای آرایش کردن استفاده کنند و از استفاده عموم یک وسیله خودداری کنند.

"محمد گلشن" عضو هیات مدیره انجمن پوست، در این باره به ایلنا می گوید: باید بپذیریم که استفاده از لوازم آرایشی در جامعه مد است و فرهنگی برای آن وجود ندارد که دختران جوان ما بر اساس آن در زمان و مکان خاص از آن استفاده کنند. در واقع حلقه گمشده آرایش کردن فرهنگ آن است که متاسفانه در جامعه ما کمتر دیده می شود.

وی می افزاید: در این شرایط باید در کنار راهکارهای فرهنگی به جوانان بیاموزیم که از چه وسایلی برای آرایش کردن خود استفاده کنند بی شک بی توجهی به این مساله زیبایی و سلامت مصرف کنندگان را به خطر خواهد انداخت. این متخصص پوست و زیبایی با بیان اینکه از نظر پزشکی استفاده از لوازم آرایشی برای زیبا شدن اشکالی ندارد به شرط آنکه مواد مصرفی مورد تایید وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو باشد، می گوید: اگر از موادی استفاده شود از نظر بهداشتی مورد تایید باشد اشکالی ندارد برای یک پزشک استفاده صحیح و سالم مواد آرایشی اهمیت دارد تا مبادا پوست و زیبایی افراد جامعه آسیب ببیند.

گلشن همچین از مصرف کنندگان مواد آرایشی خواست تا در تهیه لوازم آرایش دقت کنند و از موادی برای زیباییشان استفاده کنند که استاندارد باشد چراکه در صورتی که لوازمی استفاده شود که فاسد باشد تلفات سنگین و گاه جبران ناپذیری را باید پرداخت کنند.

"مهدی سجادی" دبیر انجمن داروسازان ایران نیز در این باره با تاکید بر اینکه باید برای زیباسازی پوست و رفع هرگونه لک، کک و جوش از صورت از داروخانه‌های معتبر خرید کرد، می گوید: پوست یکی از حساس ترین نقاط بدن انسان است که اهمال در نگهداشت آن غیر قابل جبران است. در کشورمان تمامی مواد آرایشی باید به تایید وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو برسد و اگر اینگونه نباشد نباید این موارد مورد استفاده قرار گیرد.

وی با بیان اینکه خوشبختانه مصرف کنندگان مواد آرایشی آگاهی لازم را کسب کرده اند، می افزاید: در برهه‌ای به دلیل ناآگاهی مصرف کنندگان شاهد نابودی پوست آنها بودیم اما با افزایش نظارت ها در ورود کالاهای خارجی و حتی داخلی این روزها کمتر با این موارد مواجه می شویم.

به گفته این دکترای داروساز زمانی برای درمان پوست صوردت داروهای دست ساز متعددی توسط دارو سازان تهیه می شد اما خوشبختانه این روزها با تنوع داروهای آماده این مساله حل شده است. با این کار نگرانی ها نسبت به تولید داروهای دست ساز کاهش یافت. سجادی از مصرف کنندگان مواد آرایشی و بهداشتی خواست تا در خرید محصولات آرایشی تولید خارج، به تاریخ تولید، انقضا و مهر تایید شده توسط وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو توجه کنند چرا که در صورت بروز هر مشکلی نمی توان کاری از پیش برد.

زمانی هشدارها برای عدم استفاده از لوزام آرایشی بود که بی‌نیتجه ماند و حال تلاش‌ها بر این است که نسبت به عوارض مصرف لوازم آرایشی و بهداشتی غیراستاندارد هشدارهای لازم داده شود تا مبادا دختران جوان برای زیبا شدنشان از اقلامی استفاده کنند که منجر به نابودی پوست آنها شود.

نت و نوجوانی در دنیای آن

خانه‌ای را تصور کنید که یک بزرگراه از وسط سالن پذیرایی یا اطاق خواب آن می‌گذرد‌، چه احساسی را به شما منتقل می‌کند؟ چقدر می‌توانید در آن خانه زندگی آرامی داشته باشید؟ حتما جواب‌تان این است که چنین چیزی غیر‌ممکن خواهد بود اما بهتر است بدانید همین حالا در اکثر خانه‌ها این اتفاق افتاده است.
یک راه بزرگ ارتباطی آن هم نه از نوع کوچه‌ی فرعی یا خیابان معمولی‌، آن‌قدر بزرگ که همه‌ی دنیا در آن جای می‌گیرد و می‌تواند از آن عبور کند‌. این بزرگراه‌، در خانه‌های‌تان‌، جایی که باید محلی برای استراحت و آرامش‌ باشد، جا خوش کرده است و با یک دکمه می‌توانید به آسانی وارد آن شوید. هرچند رفت‌و‌آمد زیاد در بزرگراه‌های شلوغ‌، برای ما بزرگ‌ترها هم مناسب نیست و آرامش‌مان را سلب می‌کند اما وقتی پای فرزندان‌مان به میان می‌آید‌، حساسیت‌مان چند برابر می‌شود.

اگر نوجوان‌تان بگوید می‌خواهد از عرض یک اتوبان که ماشین‌ها با سرعت زیادی در آن رفت‌وآمد می‌کنند‌، عبور کند به او اجازه خواهید داد؟ به‌طور حتم قبول نمی‌کنید اما برای فرزندتان یک کامپیوتر شخصی می‌خرید‌، اینترنت پر‌سرعت برای خانه تهیه می‌کنید و می‌گذارید او وارد این بزرگراه ارتباطی شود که خطرش از مثال قبلی چند برابر بیش‌تر خواهد بود.

در این مقاله قصد ندارم اینترنت را یک غول بی‌شاخ و دم و خطرناک معرفی کنم که باید از آن دوری کرد، چه خوب و چه بد‌، زندگی ما از دهه‌ی 80 روز‌به‌روز بیش‌تر با آن گره ‌خورده و انصافا کمک‌های زیادی به ما کرده است. اما این صنعت وارداتی مانند هر وسیله‌ی دیگری باید از روی بروشورش مصرف شود. البته بروشوری که نه توسط کشور سازنده‌ی آن بلکه توسط ما و طبق فرهنگ‌مان تهیه شده باشد.

بایدها و نبایدهای استفاده از اینترنت
طبق فرهنگ ما‌، تربیت فرزند باید و نباید‌های خاص خود را دارد‌، حتی در فضای مجازی. پس برای آن‌که باید هم‌پای فرزندتان پیشرفت کنید. اگر هم‌پای رفتن‌تان نباشد‌، جا می‌مانید و آن‌وقت نمی‌دانید چه اتفاقاتی ممکن است برای او پیش می‌آید. به‌روز بودن شما به همراهی با فرزندتان کمک می‌کند

فرزند نوجوان‌تان به سلامت از این بزرگراه عبور کند‌، چند نکته را فراموش نکنید؛
اول از همه باید با فرزندتان صحبت کنید. شما مسئول تربیت او هستید و هیچ‌کس نمی‌تواند مثل شما او را برای زندگی امروز آماده کند.همان‌طور که وقتی کودک بود با گفتن «جیز» به او می‌فهماندید وسیله‌ای تیز و یا داغ است و نباید دست بزند‌، امروز هم با یک کلام شیرین می‌توانید در مورد خطرات استفاده‌ی ناصحیح از اینترنت با او صحبت کنید. به او بیاموزید کاربری هوشمند و مسئول باشد.

قانون مهم دنیای مجازی را به او یاد بدهید: «کاری که در دنیای واقعی نباید انجام دهی، در دنیای مجازی هم ممنوع است.»

-نمی‌شود استفاده از اینترنت را ممنوع کرد اما می‌توان برای آن قوانینی گذاشت. مثلا کلمه‌ی اینترنت نامحدود نباید در خانه‌ی شما مجاز باشد.
ساعاتی که فرزندتان اجازه دارد از اینترنت استفاده کند را مشخص کنید. این تعداد ساعات هر چه نوجوان کم سن‌تر باشد‌، باید کم‌تر تنظیم گردد.

-اگر بتوانید رایانه‌ی خانه را جایی بگذارید که در کنترل نگاه شما هم باشد‌، حتماً این‌کار را انجام دهید. اما اگر چنین چیزی ممکن نیست و اگر فرزندتان رایانه شخصی دارد (پیشنهاد ما این است که چنین وسیله‌ای را تا ابتدای سنین جوانی و ورود به دانشگاه خریداری نکنید) نگذارید در یک اطاق با در بسته با آن کار کند. حتی اگر در اطاق شخصی‌اش این‌ کار را انجام می‌دهد، شما رفت‌و‌آمد داشته باشید.

-علم خود را از اینترنت بالا ببرید. باید هم‌پای فرزندتان پیشرفت کنید. اگر هم‌پای رفتن‌تان نباشد‌، جا می‌مانید و آن‌وقت نمی‌دانید چه اتفاقاتی ممکن است برای او پیش می‌آید. به‌روز بودن شما به همراهی با فرزندتان کمک می‌کند.

-بد نیست هرازگاهی به رایانه سر بزنید و ببینید چه جستجوهایی انجام شده‌، البته این مهندسان دانشگاه نرفته‌، آن‌قدر به کوچه پس کوچه‌های اینترنت وارد هستند که ممکن است بتوانند اثر پای خود را پاک کنند. اگر رفتار غیر‌معمولی از فرزندتان دیدید، برنامه‌هایی مخصوص والدین کارآگاه روی سیستم نصب کنید تا مطمئن شوید خطری او را تهدید نمی‌کند البته در شرایط عادی چنین چیزی لازم نیست.

آخرین نکته و مهم‌ترین این است که اگر شما جای خالی بدهید‌، خیلی زود هرچیز و هرکسی ممکن است جای‌تان را پر کند. اشتغال زیاد و وقت نگذاشتن برای فرزندان‌، او را به سمت دنیای مجازی سوق می‌دهد که می‌تواند دوستان و نزدیکان همیشه در دسترسی داشته باشد که همیشه کنار او هستند. اگر خانواده‌ی گرم و صمیمی داشته باشید‌، برای اوقات فرزندان‌تان برنامه‌ریزی کنید‌، با او دوست باشید و بگذارید اتاق‌های خانه‌تان با خاطرات شیرین با هم بودن، پر شود، با این روش، شما بزرگ‌ترین فیلترینگ را در قلب نوجوان‌تان ایجاد کرده‌اید.

توجه به نکاتی از خانه تا مدرسه

خانواده، اولین جامعه‌ای است که هر کودک علاوه بر الفبای عشق و محبت، اصول اولیه زندگی کردن را در آن فرا می‌گیرد. وظیفه پدران و مادران آن است که به فرزندان خود بیاموزند مدرسه جای خوبی است، در آن مکان انسان درس یاد می‌گیرد، دوستان جدیدی پیدا می‌کند و وارد دنیای تازه‌ای می‌شود.

در این‌باره پیام‌هایی را برای شما برگزیده‌ام که در ادامه می‌آید. البته شما عزیزان بهتر از نگارنده به این نکات آگاه و در اجرای آن کوشا هستید و در این مقال قصد اصلی، یادآوری یاد داشته‌های شماست.

1- همه کودکان نیازمند روابط نزدیک، حساس و عاطفی با بزرگسالان یا بزرگانی هستند که از آنان مراقبت می‌کنند.

2- گفتار و کردار والدین می‌تواند در کودک احساس امنیت به وجود آورده و به او بیاموزد که چگونه با دیگران رابطه برقرار کند و خوب را از بد تشخیص دهد.

3- عصبانیت و خشونت در میان والدین به رشد روانی کودکان صدمه می‌رساند.

4- رشد روان کودک نیز مانند جسم او نیاز به کمک دارد. سه غذای مهم برای رشد روانی کودک، صحبت کردن، بازی و محبت است.

5- عدم توجه، باعث افسردگی کودک می‌شود. کودکی که مورد توجه قرار نمی‌گیرد، اشتیاق خود را نسبت به زندگی از دست داده، بی‌اشتها می‌شود و ممکن است به رشد جسمی و روانی او آسیب وارد شود.

6- کودکان نیاز به تشویق دارند. تنبیه بدنی برای رشد و نمو کودک مضر است.
7- تشویق و قدردانی از تلاش‌های کودکان، لازمه رشد سالم ایشان است.

8- میان کودکان دختر و پسر از نظر نیازهای احساسی(عاطفی)، روانی و جسمی تفاوتی وجودندارد.

9- تبعیض میان فرزندان عامل پیدایش حسادت بین آنان می‌شود.

10- کودک خود را به صورتی آراسته و مرتب به مدرسه روانه کنید.

11- به کودکان خود بیاموزید که همه روزه و به‌طور مرتب دست‌ها و پاها و صورت خود را با آب و صابون بشویند. زیرا استمرار این کار برای سلامت و تندرستی آنها بسیار مفید است.

12- به کودکان خود صحبت کردن در جمع و مهارت ابراز وجود را بیاموزید تا در مدرسه دچار مشکل نشوند.

13- چنانچه کودک شما چپ دست است، هرگز او را وادار نکنید با دست راست بنویسد. زیرا اجبار او به نوشتن با دست راست باعث خطرات و اختلالاتی برای او خواهد شد.

14- به آنان طرز صحیح نشستن روی میز و صندلی را بیاموزید.

15- اگر فرزند شما شب‌ها زود بخوابد همیشه در محیط مدرسه سرحال و شاداب خواهد بود. خواب راحت و به موقع باعث شادابی و سلامتی می‌شود.

16- همیشه کودکان خود را از حوادث و اتفاقاتی که امکان دارد سبب نقص عضو آنها شود، مطلع کنید.

17- چگونگی گذشتن از خیابان و پیاده‌روها را به فرزند خود آموزش دهید.

18- برای جلوگیری از حوادثی که ممکن است در محیط خانه برای فرزندتان روی دهد مانند سقوط از پشت بام، مسمومیت، خفگی در آب و برق گرفتگی، آموزش‌های لازم را به او بدهید.

19- نحوه ی رفتار با افراد غریبه و چگونگی برخورد با انواع پیشنهاداتی که ممکن است در راه مدرسه به او بشود را برایش شرح دهید.او باید بتواند از خود در مقابل خطرات محافظت کند.

20- بعد از مراجعه به خانه،کاری کنید تا در جمع آوری لباس های مدرسه ،شستن جوراب ها و برخی کارهای منزل مشارکت کند،دانش آموز بودن به معنی انصراف دادن از زندگی و فقط درس خواندن نیست.

21- احترام گذاشتن به معلمان ، همکاری و دوستی با همکلاسی ها،آداب رعایت حق تقدم و هزاران رفتار دیگر که برای زندگی آینده ی فرزدتان لازم است را در همین روزهای مدرسه با او تمرین کنید.

22- کودکان به کسانی که به دیگران نحوه رفتار کردن را گوشزد می‌کنند اما خودش ان به آن عمل نمی‌کنند، اعتماد پیدا نمی‌کنند.

چرا فرزندتان دچار افت تحصیلی شده است؟

با توجه به تحقیقات انجام شده، مهم‌ترین عواملی که بر پیشرفت تحصیلی موثرند، عبارتند از معلم، نقش تعیین کننده‌ای در سرنوشت کودکان و شاگردان خود دارد و علاوه بر تأثیرات ایمانی و اخلاقی که بر روح و روان ایشان می‌گذارد، در بالا بردن توان علمی و شکل دادن به وضعیت فکری آنان نیز بسیار موثر است.


با توجه به تحقیقات انجام شده، مهم‌ترین عواملی که بر پیشرفت تحصیلی موثرند، عبارتند از:


1 - روابط معلم و دانش آموز

آموزش بدون ایجاد رابطه، معنایی نخواهد داشت. اولین هدف معلم باید برقرار کردن رابطه‌ای دوستانه و حمایت کننده با دانش آموزان باشد. باید به یاد داشت که هرگونه برخورد با دانش آموزان در تقویت با تضعیف تصور آنان نسبت به معلم، موثر است. بنابراین تلاش برای رابطه مثبت با دانش آموز، باید همه اوقات معلم و دانش آموزان را در بر بگیرد.


اجتناب از تنبیه شدید مکرر

معلمانی که مایلند رابطه خوبی با دانش آموزان داشته باشند، برای آموزش رفتار مناسب نباید بر تنبیه متکی باشند. اغلب تنبیه‌ها با هدفی فراتر از خجالت دادن و ناراحت کردن دانش آموزان در نظر گرفته می‌شوند. برخی از معلمان که خود مایل به تنبیه دانش آموزان نیستند، از والدین کودک می‌خواهند تا آن‌ها را به دلیل رفتار نامناسب در مدرسه، تنبیه کنند که در نتیجه رابطه معلم و والدین با دانش آموزان، دچار اغتشاش می‌شود. به جای اینکه از والدین بخواهیم تا آن‌ها را تنبیه کنند، بهتر است کاری کنیم تا والدین با امر آموزش فرزند خود درگیر شوند.

دوری کامل از راهبردهای تنبیه، شاید دشوار باشد. معلمان باید چگونگی استفاده از روش‌های انضباطی و تنبیه‌های خفیف را بیاموزند، در واقع تنبیه باید بیشتر از آن که واقعی باشد، نمادی باشد. یکی از راه‌های تنبیه خفیف، استفاده از روش محروم کردن است. به طور مثال، وقتی دانش آموزی با مدادش به پشت شاگرد دیگری که در جلو او نشسته است می‌زند، معلم می‌تواند آرام به او نزدیک شود و مدادش را بگیرد و به او بگوید: «می‌توانی مدادت را در آخر وقت کلاس از من بگیری»


اجتناب از شوخی

منظور این است که نباید با دانش آموزان بدرفتار، از عبارات تمسخر آمیز استفاده کرد.


پرهیز از پیش داوری‌های غیرمنصفانه

اولین گام برای پرهیز از این‌گونه موارد آن است که معلم باید صادقانه به آنچه باور دارد اعتراف کند، زیرا اگر آن‌ها را انکار کند، نمی‌تواند دانش آموزان خود را از عواقب ناخوشایند آن دور دارد. پس از آن، معلم باید تلاش کند تا بین دانش آموزان خود تفاوت نگذارد. روابط معلم با برخی از دانش آموزان، بسیار زیان‌بار است. زیرا بقیه دانش آموزان، آن را نوعی تبعیض می‌شمارند. معلمی که به ریاضی علاقه‌مند است با دانش آموزان علاقمند به ریاضی، بیشتر رابطه برقرار می‌کند. حال آنکه معلم، مسئولیت حرفه‌ای دارد و باید با همه شاگردان، رابطه یکسانی داشته باشد.


ثبات داشتن و بخشنده بودن

دانش آموزان، معلمی می‌خواهند که رفتارشان پایدار و قابل پیش‌بینی باشد. معلمی که یک روز رفتاری دوستانه و روز دیگر رفتاری غیر دوستانه دارد، موجب می‌شود که دانش آموزان از در میان گذاشتن مشکلات خود با وی تردید داشته باشند. حتی دانش آموزانی که در روز قبل، مشکلی در کلاس ایجاد کرده‌اند، باید بتواند روز بعد به راحتی به سر کلاس بیایند.


اجتناب از روابط وابستگی‌زا

معلمانی که به وضوح برای برقراری ارتباط مثبت با دانش آموزان خود تلاش می‌کنند، باید مراقب باشند که یکی از حادترین دشواری‌های وابستگی، وابستگی بیش از حد و اندازه برخی از دانش آموزان به تایید و تمجید معلمان است.

یکی از راه‌هایی که می‌توان به میزان وابستگی دانش آموزان پی برد، این است که آن‌ها موفقیت‌های خود را فقط به معلم نسبت می دهند. این دانش‌آموزان بر این باورند که علل موفقیتشان، بیرون از خودشان است. معلم از طریق ارزش دادن به دانش آموزان به خاطر عملکردهای مطلوب، می‌تواند آن‌ها را در شناسایی عوامل اصلی موفقیت خود یاری کند. مثلاً اگر دانش آموزی در بخشی از درس، مهارت کسب کرده باشد، معلم می‌تواند به او بگوید: «توجه خوب دیروز تو به درس، در یادگیری و حاضر جوابی امروزت موثر بوده است»
همچنین، دانش آموزان باید بیاموزند تا شکست‌هایشان را به عدم تلاش، و نه عدم توانایی نسبت دهند. اگر دانش آموزی در امتحان شکست خورد، نباید شکست خود را انکار کند، بلکه باید آن را بپذیرد. اما لازم است آن را از عدم تلاش خود بداند.


2 - مهارت معلمان

به طور کلی، معلمانی که در نظر دانش آموزان، سخت گیرترند، و معلمانی که توانایی برقراری سریع نظم را در کلاس درس دارا هستند، و معلمانی که به طور منظم از کارهای خود ارزیابی می‌کنند، و به آنچه دانش آموز یاد گرفته، در برابر همه آنچه باید یاد می‌گرفت، به درستی واقفند؛ و به دانش آموزانی که مطالب را در بار نخست یاد نگرفته‌اند، فرصت فراگیری مجدد را می‌دهند، در حرفه معلمی خود، موفق‌ترند.


آگاهی از مهارت‌های آموزشی و اصول تربیتی

معلم باید از فنون و مهارت‌های آموزشی، آگاهی داشته باشند و تنها ایمان و تعهد، کافی نیست. معلمی که از این فنون و اصول تعلیم و تربیت و مسائل روانشناسی عمومی کودک اطلاعاتی ندارد، ممکن است با اخلاص کامل و با نیت پاک، ولی با یک برخورد حساب نشده و نسنجیده با شاگرد، او را به سرنوشتی تلخ دچار کند.


تسلط بر درس

این نیز از وظایف و مهارت‌های معلم است. زیرا معلم، نقش تعیین کننده‌ای در سرنوشت کودکان و شاگردان خود دارد و علاوه بر تأثیرات ایمانی و اخلاقی که بر روح و روان ایشان می‌گذارد، در بالا بردن توان علمی و شکل دادن به وضعیت فکری آنان نیز بسیار موثر است. لازمه ایفای این نقش بسیار مهم، بالا بودن توان علمی و تسلط کامل بر درس است تا اولاً، مطالب آموخته شده به شاگردان صحیح باشد و ثانیاً هیچ‌گونه ابهامی در مسائل و مطالب آن علم برایشان باقی نماند.

اگر معلم، به صورت عمیق بر رشته تعلیمی خود تسلط نداشته باشد، شاگردان نیز عمیق نخواهند شد. معلم برای تسلط بر درس باید در راه بالا بردن توان علمی خود بکوشد. توقف در یک حد از دانش و آگاهی، برای معلم نقص بزرگی است، او باید با زمان و پیشرفت علوم، بر دانش خود بیفزاید.


دارا بودن طرح و برنامه درسی

یک علت موثر در ترغیب شاگردان به فعالیت‌های درسی، طرح و برنامه درسی معلم است؛ طرحی که در آن، وقت کلاس تقسیم و تنظیم شده باشد، تا به مسائل مختلف، همچون پرسش از درس‌های گذشته، بررسی نوشته‌ها و تکالیف شاگردان، ارزیابی آنان به وسیله امتحانات ناگهانی و ... رسیدگی شود. خوب است که معلم، طرح خود را برای بچه‌ها در اولین جلسه کلاس مطرح کند که این امر موجب اهمیت دادن بیشتر آنان به درس خواهد شد.


ایجاد انگیزه درسی

یک عامل موثر در بی رغبت بودن شاگردان به درس، انگیزه نداشتن است که معلم می‌تواند با معرفی درس و شناساندن جایگاه آن درس در بین علوم دیگر و تأثیر آن در زندگی، این انگیزه و هدف را ایجاد کند. اگر شاگردان، هدف از یادگیری درس مورد نظر و فایده آن را بدانند و بشناسند، با رغبت بیشتری آن را دنبال می‌کنند.


ارتباط مستمر با دانش آموز

لازمه نظارت بر فعالیت‌های کلاس و خارج از کلاس دانش آموزان، ارتباط مستمر با آنان است. در صورتی که معلم ارتباطی احترام آمیز و صمیمی با شاگردان داشته باشد، وی را بر امور درسی و غیردرسی خود ناظر خواهد گرفت. علاوه بر ارتباط روحی و معنوی با شاگردان، ایجاد ارتباط بین محیط درس و خانه و اجتماع به وسیله تماس با والدین آن‌ها، در نظارت بهتر و دقیق‌تر معلم موثر است.


3 - شرایط آموزشی و امکانات مطلوب تحصیل

عدم امکانات و تسهیلات مطلوب آموزشی، یکی دیگر از عوامل افت تحصیلی دانش آموزان است. کمبود معلمان مجرب و توانا در انتقال مطالب و موضوع‌های درس به دانش آموزان، وجود ضعف در روش‌های تدریس و تکیه بر محفوظات، تراکم جمعیت در کلاس، فشردگی برنامه‌های درسی و کمک آموزشی، دوری مدرسه از محل س************ت و ده‌ها مسئله دیگر در مورد شرایط مطلوب آموزشی و امکانات و تسهیلات تحصیلی، از عوامل قابل توجه در ایجاد و افت تحصیلی است.