زمانی که "مغز" کودک روی این مرکز کنترل ندارد

بی اختیاری ادرار در کودکان از شایع ترین بیماری هاست که موجب فشارهای روحی در کودکان می شود که با تدابیر والدین باید این موضوع رسیدگی شود.

دکتر محمد علی برزگر متخصص اورولوژی گفت: بی اختیاری ادرار عبارت است از ناتوانی در کنترل ادرار در سنی که کودک باید قادر به کنترل ادرار خود باشد توانایی کنترل ادرار تا چهار سالگی در صبح و تا شش سالگی در شب بدست می آید، کورتکس قسمتی از مغز است که اثر مهاری روی مرکز ادرار وارد وقتی این کنترل و مهار نباشد موجب بی اختیاری ادرار در کودک می شود.

برزگر در خصوص علل شب ادراری ادامه داد: بیماری های مختلفی موجب بی اختیاری ادرار می شود از جمله اختلالات خواب، استرس های روحی و روانی بیماری های عفونی، کامل نشدن اعصاب محیطی، عیب شدید ساختمان در دستگاه ادرار، بیماری های نورولوژیک که اعصاب مثانه را تخریب می کند.

وی در مورد درمان بی اختیاری ادرار در پایان گفت: دو ساعت قبل از خواب والدین باید مایعات را محدود کنند همچنین از یک زنگ استفاده کنید که هر دو ساعت یک بار کودک را بیدار می کند که این کار موجب شرطی شدن کودک می شود و یا با استفاده از دارو خواب کودک را سبک می کند.

تقویت مهارت یادگیری کودکان با کثافت کاری!!

نتایج یک پژوهش جدید نشان می‌دهد، کودکانی که بیشتر اقدام به لمس کردن، چنگ زدن و چشیدن اشیای اطراف خود می‌کنند، از توانایی بهتری در یادگیری برخوردار هستند!


کثیف کاری کودکان شاید برای والدین چندان خوشایند نباشد، اما نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که این رفتار می‌تواند درک کودک از دنیای اطراف خود را افزایش دهد.


تحقیقات صورت گرفته توسط پژوهشگران دانشگاه آیوا نشان می‌دهد، کودکانی که اقدام به چنگ زدن، لمس و حس کردن، چشیدن و حتی پرتاب اشیاء اطراف خود – بویژه مواد غذایی – می‌کنند،‌ از توانایی بهتری در یادگیری برخوردار هستند.


در این مطالعه توانایی یادگیری 72 کودک 16 ماهه با قرار دادن اشیاء مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت؛ محققان 14 شیئ غیر جامد مانند مربای توت فرنگی، ‌پنیر،‌ سس شکلات و سوپ را در دسترس کودکان قرار داده و نام هرکدام از اشیا را با کلمات ساده‌ای مانند dax یا kiv به کودکان یاد دادند.

چند دقیقه بعد همان اشیاء در اشکال متفاوت در اختیار کودکان قرار داده و از آنها خواسته شد که این اشیا را شناسایی کنند.

نتایج بدست آمده نشان می‌دهد، کودکانی که بیشتر کثیف کاری کرده و اقدام به چنگ زدن، برداشتن و بردن شییء به سمت دهان کرده بودند، نام اشیاء بیشتری را در مقایسه با کودکان تمیز و مرتب به خاطر سپرده بودند.

شانس شناسایی درست اشیاء در کودکان با رفتار کثیف‌کاری 70 درصد اعلام شده است که این آمار برای کودکان تمیز و مرتب تنها 50 درصد است.

در بخش دیگری از این مطالعه کودکان به دو گروه تقسیم شدند و یگ گروه روی صندلی‌های بلند و گروه دیگر روی میز نشانده شدند؛ کودکانی که روی صندلی بلندتر بودند، عملکرد شناختی بهتری در مقایسه با گروه دوم داشتند، چراکه امکان لمس و کثیف کاری بیشتری برای آنها فراهم شده بود.

دکتر «لاریسا ساموئلسون» نویسنده ارشد این مطالعه تأکید می کند: بازی کردن و لمس اشیاء مختلف می تواند مهارت یادگیری کودک را بشدت تقویت کند.

نتایج این مطالعه در مجله Developmental Science منتشر شده است.

آموزش روشهای آرام کردن کودک به پدران

با روش های ویژه پدران برای آرام کردن نوزاد آشنا شوید تا هم رابطه خود را با کودک تان بیشتر کنید و هم به همسرتان کمک کنید.

پدر و کودک
تجربه تازه پدر شدن‌تان را لذت‌بخش‌تر کنید. معمولاً فکر می‌کنیم که پدران توانایی آرام کردن نوزاد را ندارند. اما اگر دقت کنید خواهید دید که اکثرِ پدران راهکار‌های ویژه و البته مۆثرِ خاصِ خودشان را برایِ آرام کردنِ نوزادان دارند.

در اینجا برخی از این راهکارهای محبوب پدران را برایتان شرح می‌دهیم.
آموختن اینکه چگونه کودک‌تان را آرام کنید به تجربه نیاز دارد. راهکار‌هایی که در اینجا ارائه می‌دهیم ممکن است برایِ شما کارگر نباشند، اما ارزشِ امتحان کردن را دارند. اگر هر کار کردید، کودک‌تان باز هم آرام نگرفت، ممکن است به علتِ بخار یا گازِ معده‌اش باشد که این امر در کودکانِ با سنینِ 3 هفته تا 3 ماه امری طبیعی است.

دردِ نوزادِ خود را احساس کنید
توجه داشته باشید که خواندن لالایی، گرسنگی او را برطرف نخواهد کرد؛ عوض کردن پوشک نیز درد کودکی را که دارد دندان در می‌آورد، تسکین نخواهد داد! به بیان دیگر، ابتدا باید بتوانید مشکل یا درد اصلی کودک را پیدا کنید. این توصیه کاملا منطقی است؛ اما مشکل آن است که وقتی کودک شروع به گریه می‌کند، منطق فراموش می‌شود!

از انگشت کوچک خود استفاده کنید
اگر نمی‌دانید که مشکل چیست، انگشت کوچک خود را به کودک بدهید تا بمکد. این کار یک روش کلاسیک است! در واقع، پس از اولین روش محبوب پدران برای آرام کردن کودک یعنی سپردنِ نوزاد به مادرش، این روش را می‌توان دومین روش کلاسیک و بسیار محبوب نزد پدران دانست! هنگامِ استفاده از این روش دقت کنید که دست‌تان تمیز باشد و نوک انگشت شما روی زبان کودک قرار گیرد، تا ناخن‌های شما، سقف دهان کودک را زخم نکند.

یک نوشیدنی بیاورید
البته برای کودک، نه برای خودتان! اگر مادر کودک در دسترس نیست (برخی مردان در این حالت ترجیح می‌دهند فوراً بچه را به مادرش بدهند تا شیر بخورد)، می‌توانید از یک شیشه شیرِ خشک ولرم یا شیری که مادر کودک قبلاً دوشیده و در یخچال گذاشته است، استفاده کنید.

کودک را در بغل گرفته، تکان دهید
بچه‌ها از حرکت خوش‌شان می‌آید! و چه کسی بهتر از پدرشان با بازوهای قوی و مردانه‌اش می‌تواند آن‌ها را بغل کرده و تکان بدهد؟ این کار یک حرکت دومنظوره است؛ هم کودک را آرام می‌کند و هم یک ورزش مناسب برای شانه و بازو‌ها است! البته با بزرگ‌تر شدن کودک ممکن است دیگر فقط روی یک ساعد شما جای نگیرد و شاید لازم باشد برای این کار از گهواره یا تاب استفاده کنید.

یک رقص کوچولو ترتیب دهید
می‌توانیم این روش را هم پیشنهاد کنیم: کودک خود را بالا بیندازید و سپس او را بگیرید! هر چند نوزاد از این بازی لذت خواهد برد، اما مخالفت همسر شما هم طبیعی است! پس از یک روش جایگزین استفاده نمایید؛ کودک خود را تا شانه‌های‌تان بالا بیاورید و دست‌هایش را دور گردن‌تان بیندازید؛ سپس نرم و آرام، حرکت کنید؛ عقب و جلو بروید و یکی دوبار دور خودتان بچرخید؛ با پا به زمین ضربه بزنید و آواز بخوانید. مطمئن باشید که این روش جواب خواهد داد. آنچه برای کودک می‌خوانید چندان اهمیت ندارد، زیرا نوزاد چندان متوجه معنی آن نمی‌شود. احساس کردید کودکتان در حال آرام شدن یا خوابیدن است، صدای خود را به تدریج پایین بیاورید. موفق باشید!

حرکات ساده و بامزه انجام دهید
صداهایی که می‌توانید دربیاورید؛ قیافه‌های عجیب و غریب؛ زمین خوردن؛ همه این شیرین کاری‌های عملی که از دوران بچگی تا به حال یاد گرفته‌اید، الان به دردتان می‌خورد! مثلا یک پیشنهاد این است که یک چیزی روی سرتان قرار دهید، سپس بگذارید که آن چیز بیفتد و بگویید: «آه، دوباره افتاد» و یک ادای بامزه با صورت‌تان در آورید!
پدر و کودک

او را تکان دهید و برایش آواز بخوانید
شاید برای برخی از افراد، این تکنیک هم بخشی از‌‌ همان تکنیک قبلی (حرکات ساده و بامزه) باشد. شاید بتوانید حتی با خواندن یک آهنگ غم انگیز برای کودک، او را آرام کنید؛ اما نگران نباشید، بچه از مفهوم آهنگ چیز زیادی نخواهد فهمید. حرکت دادن کودک نقش مهمی در آرام شدن او دارد و این آواز شما نیست که او را آرام می‌کند. با این حال، به ذائقه و سلیقه کودک خود نیز احترام بگذارید.

تماس پوستی را فراموش نکنید
کودک را در آغوش بگیرید و سرش را به سینه‌تان بچسبانید. گرمای بدن شما، ضربان منظم قلب شما، دم و بازدم و حرکت سینه شما و کلاً حرکات بدن شما در هنگام راه رفتن، ظرف چند دقیقه موجب خواهد شد که حداقل یکی از شما دو نفر خوابش ببرد!

منتظر بمانید
شاید این روش به نظر برخی از مادران، بیش از حد خشن و مردانه باشد، اما واقعیت این است که بچه‌ها بعضی وقت‌ها فقط دلشان می‌خواهد گریه کنند و بعضی وقت‌ها هم دوست دارند که شما به گریه آن‌ها گوش بدهید! اگر کودک شما مریض یا گرسنه نیست و جایش را هم خیس نکرده است، همچنین بغل کردن یا نکردن او هم تأثیری در گریه‌اش ندارد، بگذارید به گریه‌اش ادامه بدهد؛ حداقل تا وقتی که می‌توانید صدای گریه او را تحمل کنید!

آخرین تکنیک: نوزاد را به همسرتان بدهید!
گاهی اوقات مجبور می‌شوید که از‌‌ همان حربه قدیمی استفاده کنید؛ کودک را به همسرتان بدهید و اعتراف کنید که خسته و کلافه شده‌اید!

پدرم چرا میخواهد مثل او رفتار کنم؟

در واقع، در بسیاری از موارد، عکس این قضیه صادق است؛ یعنی پدرها نمی خواهند فرزندان شان سرگذشتی مانند سرگذشت آنان داشته باشند و احتمالاً اشتباهات آنان را تکرار کنند.این آرزوی آنان است که فرزندشان خیلی بیشتر و سریع تر پیشرفت کند و با کم ترین شکست، به بالاترین سعادت و کامیابی دست یابد. حتی گاهی به وضوح از فرزندشان می خواهند که در مسیری غیر از مسیری که خود آنان در گذشته طی کرده اند، پیش بروند؛ برای مثال، اگر به هر دلیلی نتوانسته اند تحصیلات مناسبی داشته باشند، اکنون به ادامه ی تحصیل فرزند اصرار می کنند تا او به وضعیتی بهتر از پدر دست یابد و به همین دلیل، در اکثر موارد، فرزندان وضعیت تحصیلی بهتری نسبت به پدران خود دارند.

در گذشته های نسبتاً دور، افراد شغل شان را برای پسر خویش به ارث می گذاشتند و تمایل داشتند که پسر، به اصطلاح ادامه دهنده ی راه پدر باشد؛ اما در عصر حاضر که تنوع حرف و مشاغل و حتی رشته های تحصیلی، بسیار وسیع تر است و جوانان نیز از قدرت فکر، ابتکار، تصمیم گیری و استقلال طلبی بیش تری برخوردارند، از پدرها نیز انتظار می رود که سلایق، ایده ها، برنامه ها و تصمیمات فرزندان شان را بیش تر مورد پذیرش و احترام قرار دهند. اما در مورد تمایلات اخلاقی، اگر پدر، خود واجد آن هاست و می خواهد فرزندش نیز به همان کمالات، و بلکه بالاتر از آن ها، دست یابد، انتظار بدی نیست؛ برای مثال، پدری که راستگوست، اگر بخواهد فرزندی صادق تربیت کند، امری پسندیده و شایسته ی تقدیر است، زیرا صداقت پدر، عامل آرامش خانواده است. عدالت او نیز همین طور.

آیا پسر نمی خواهد پدرش با او با عدالت و صداقت رفتار کند؟
حتماً می خواهد، زیرا اگر پدر خلاف آن عمل کند، به او اعتراض می کند و همین اعتراض نشان می دهد که فرزند علاقه مند به اجرای عدالت است. پس چرا خود باید مرتکب بی عدالتی شود؟ اگر پدری عادل است و از فرزندش نیز می خواهد که عدالت را رعایت کند، این که خود، مطلوب فرزند است و منطقی نیست که کسی به امر مطلوب خود اعتراض کند.

خلاصه این که، در این گونه موارد، چند حالت وجود دارد:
1- پدر عادل است و از فرزندش هم می خواهد که عدالت را رعایت کند. در این حالت درخواست او درست و منطقی است و شباهت پسر به پدر، خوب و مطلوب است.
2- پدر عادل نیست و از فرزندش هم می خواهد که مانند او، ناعادلانه رفتار کند. در این حالت، فرزند نباید شبیه پدر رفتار کند و مانند پدر شدن، آشکارا، خطاست.
3- پدر عادل نیست، ولی از فرزند خود می خواهد که عدالت را رعایت کند. در این جا پس پسر باید از او اطاعت کند. او هرگز نباید مانند پدر شود و ناعادلانه رفتار کند.
4- پدر عادل است، ولی از فرزندش می خواهد که ناعادلانه رفتار کند. این حالت تناقض است.
در این حالت، پسر باید در عمل، شبیه پدر رفتار کند، نه این که از خواسته ی او پیروی نماید. خلاصه آن که، در برخی موارد (در مورد رفتارهای نادرست) نباید مانند پدر رفتار و به روش او عمل کرد. اما در مورد رفتارهای خوب، باید مانند او و حتی بهتر از او عمل کرد. پدرها هم باید دقت کنند که فرزندان خود را از نظر آداب، متناسب با زمان خودشان تربیت کنند، چرا که آداب در حال تغییر است و نباید به آموختن آداب عصر خویش (زمان های گذشته)، اکتفاء کرد.
به هر حال، آنان باید تلاش کنند که فرزندان شان بهتر از خودشان باشند. نوجوانان نیز باید توجیه شوند که گفتار درست را از هر کسی بپذیرند و در این زمینه، پدر را الگوی اولیه خود قرار دهد. به همین دلیل گفته اند «انظر الی ما قال و لا تنظر الی من قال» یعنی نگاه کن و ببین «چه» می گوید نه این که «چه کسی» می گوید.

منبع مقاله : ایمانی، محسن؛ وجدانی، فاطمه؛ (1388)، چالش های من و پدرم،(پاسخ به سؤالات نوجوانان)، تهران: نشر قطره، چاپ اول (1389)

عمده ترین مصائب تک فرزندی چیست؟

تا چند دهه گذشته واژه‌ای به نام تک‌فرزندی معنا نداشت. یعنی دلیلی وجود نداشت که خانواده‌ها خود را از لذت داشتن چندین فرزند محروم کنند، اما طی دو دهه اخیر مسائل اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شرایطی را به زوج ها تحمیل کرده است که فقط به داشتن یک فرزند در زندگی خود بسنده کنند.



والدینی که فقط یک فرزند دارند، همیشه خود را برای تنها ماندن فرزندشان ملامت می‌کنند و نمی‌توانند خود را راضی کنند که با وجود توجه، عشق و علاقه‌ای که معطوف به فرزندشان می‌کنند، این تنهایی برای او خوب باشد... .

گرچه روان‌شناسان اتفاق نظر دارند که تک‌فرزندی معایب زیادی نسبت به چند فرزندی دارد، اما منکر آن هم نیستند که تک‌فرزندی مزایایی نیز دارد. چرا که والدین مجبور نیستند محبت و توجه خود را میان چند فرزند تقسیم کنند و تمام توان عاطفی و امکانات مالی خود را معطوف به تنها فرزندشان می‌کنند، اما مساله اینجاست که رقیب نداشتن در جلب توجه و محبت والدین روی دیگری نیز دارد. یعنی با وجود آن که بشدت اعتماد به نفس فرزند خانواده را تقویت می‌کند، نسل برآمده از این خانواده‌ها را به سمت انزوا و تنهایی سوق می‌دهد.

حال شاید بپرسید که آیا تک‌فرزندها لزوما منزوی می‌شوند؟
زهرا کاشانی نسب، کارشناس ارشد مشاوره در گفت‌وگو با جام‌جم در پاسخ به این پرسش می‌گوید: یکی از مهم‌ترین پیامد‌های تک‌فرزندی در بسیاری موارد، کاهش رشد اجتماعی کودک است. در خانواده‌های تک‌فرزند، ضعف در تعاملات اجتماعی با همسالان، به دلیل ارتباط کودک با افراد بالغ دیده می‌شود. از این رو کودکان تک‌فرزند، اغلب از برقراری ارتباط با همسالانشان دچار ترس و اضطراب می​شوند و گرایش به انزوا و درونگرایی پیدا می‌کنند.

تقویت ارتباط با همسالان
تک‌فرزندان کسی را ندارند تا با او رقابت، بازی و دعواهای کودکانه کنند و از آنجا که در خانواده‌ای رشد می‌کنند که افراد بالغ در آن حضور دارند و کودک دیگری نیست که بتوانند با او ارتباط برقرار کنند غالبا رفتاری را بروز می‌دهند که یا به شیوه بزرگسالان است یا همواره خود را کودک فرض می‌کنند و رفتارهای اجتماعی ضعیفی از خود بروز می‌دهند.

دکتر زهرا غلامی حیدرآبادی، دکترای روان‌شناسی نیز به والدینی که فقط یک فرزند دارند، بهره‌گیری از روش‌هایی برای تقویت ارتباط فرزندشان با دیگر همسالان توصیه می‌کند و می‌گوید: در چنین شرایطی والدین باید به فرزندانشان بیاموزند که با صراحت و اطمینان، هنگام بروز مشکل و اختلاف با همسالانشان رو‌به‌رو شوند و همچنین از حمایت‌های افراطی خود بکاهند و اجازه دهند کودک، حس رقابت را تجربه کند و فرصتی برای مدیریت و کنترل این حس داشته باشد. اگر روش تربیتی خانواده به گونه‌ای باشد که فرزند خود را وابسته نگه دارد و اجازه انجام امور مختلف را به او ندهند باعث می‌شود کودک با اعتماد به نفس کمتری به کارهای خود رسیدگی کند و بیشتر متکی به خانواده باشد، اما اگر رفتار خانواده متناسب باشد و در صورت لزوم مسئولیت‌هایی به فرزند بدهد، باعث می‌شود وی بتواند از پس کارهای خود بهتر بربیاید.

کودکانی به​ظاهر اجتماعی
تک‌فرزندها در خیلی از موارد، اجتماعی، مستقل و متکی به نفس به نظر می‌رسند، اما استقلال عمل‌شان در مواجهه با بزرگسالان خانواده شکل گرفته که معمولا در قبال خواسته‌های آنان کوتاه آمده‌اند. کاشانی نسب از کارشناسانی است که معتقد است، گرچه کودکان تک‌فرزند اجتماعی‌تر از دیگر کودکان به نظر می‌رسند، اما به دلیل احساسات ناپخته‌ای که در آنها شکل می‌گیرد، احتمال دارد تمایل به برقراری ارتباط با کودکان بزرگ‌تر از خود را داشته باشند و از همسالان خود خجالت بکشند. او برای جلوگیری از این پدیده به والدین توصیه می‌کند: شرایطی را برای فرزندان مهیا سازید که ارتباط آنها با همسالانشان بیشتر شود تا به بلوغ و عاقلانه شدن احساساتشان منجر شود. فرستادن بچه به مهد کودک نیز می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد، چراکه مهد کودک و آمادگی مکانی است که در آن کودک می‌تواند احساسات نابهنجار را در بازی با کودکان هم سن و سال خود تجربه و احساسات خود را عاقلانه کند.

تعدیل انحصارطلبی تک‌فرزندان
یکی دیگر از مشکلات تک‌فرزندان توجه‌طلبی و انحصارطلبی آنهاست. غالبا آنها به سمتی حرکت می‌کنند که نشان دهند حرف خودشان باید به کرسی بنشیند و چون فرزند دیگری وجود ندارد که بر سر شراکت قدرت با هم رشد کنند و مراوده داشته باشند، حق خود می‌دانند حرف‌هایشان مورد پذیرش کامل اطرافیان‌ قرار گیرد و چنانچه خلاف آن اتفاق بیفتد، حتی ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه از خود بروز دهند.
دکتر غلامی برای تعدیل حس انحصارطلبی تک‌فرزندان توصیه می‌کند: کودک تک‌فرزند باید در مراودات اجتماعی بیشتری با گروه همسالان خود قرار بگیرد تا از این طریق تعامل را بیاموزد. لازم است کودکان تک‌فرزند در فعالیت‌های اشتراکی از قبیل باشگاه ورزشی، مهدکودک و کلاس‌های گروهی نیز شرکت کنند. این دکترای مشاوره تاکید می‌کند: یکی دیگر از راهکارها این است که خانواده‌های تک‌فرزند با خانواده‌هایی رفت و آمد کنند که فرزندان هم سن و سال داشته باشند و بتوانند جمعی دوستانه فراهم کنند که خانواده‌ها براحتی با یکدیگر مراوده داشته باشند.

مشاهده دنیا از پشت عینک بزرگسالی
از آنجا که کودکان تک‌فرزند در خانواده‌هایی رشد می‌کنند که در آنها فقط افراد بالغ وجود دارد آنها نیز از والدین خود تقلید و همچون بزرگسالان رفتار می‌کنند و زودتر از همسالان غیر تک‌فرزند، وارد دنیای بالغان می‌شوند. برخی کودکان تک‌فرزند، به دلیل زندگی در یک محیط بزرگسال از لحاظ روحی و روانی بسیار سریع‌تر رشد می‌کنند و دنیا را از دید بزرگسالان می‌بینند. به گفته روان‌شناسان، راهکار موثر برای کاهش این پدیده، فراهم آوردن شرایطی است که کودک در محیط همسالان خود قرار گیرد تا تجربه رفتارهای خاص گروه سنی‌اش را به دست آورد.

حساسیت والدین افزایش می‌یابد
اما چرا والدینی که فقط یک فرزند دارند نسبت به تمام امور فرزندشان حساسیت و نگرانی بیشتری بروز می‌دهند؟ حتی در بسیاری موارد به نظر می‌رسد حساسیت فراوان والدین درباره رفتار وگفتار فرزندشان او را به رفتار و گفتاری نامطلوب می‌کشاند و به اصطلاح «لوس» می‌کند. دکتر غلامی درباره علت بروز این حساسیت‌ها می‌گوید: خانواده‌هایی که تک‌فرزند دارند چون تجربه‌ای از داشتن فرزند نداشته‌اند، در قبال هر ناکامی و اتفاقی بسرعت برآشفته می‌شوند و رفتارهای وسواس گونه و اضطراب‌زا از خود بروز می‌دهند و ممکن است براحتی خونسردی خود را از دست بدهند. آنها غالبا حتی در زمینه سلامت جسمانی فرزند خود نیز دیدگاه کمال‌طلبانه دارند و چون تجربه‌ای ندارند، انتظار دارند همه چیز درست و کامل پیش برود. این حساسیت‌ها تا آنجا پیش می‌رود که فرزندان این خانواده‌ها احساس می‌کنند افراد مهمی هستند و این موضوع ممکن است به مرور زمان، خانواده را فرزند سالار کند.

در مقابل خواسته‌هایش تسلیم نشوید
در بسیاری موارد، والدین تک‌فرزند، به دلیل حمایت و توجه بیش از حد به فرزندشان، با او مخالفت نمی‌کنند و همواره تسلیم خواسته‌های او و مانع از ناراحت شدن وی می‌شوند؛ این امر باعث می‌شود او به فردی ضعیف و کم تحمل تبدیل و با روحیه حساس و شکننده‌ای تربیت شود و در رویارویی با مشکلات از مهارت‌های لازم برخوردار نباشد. به همین علت روان‌شناسان تاکید می‌کنند اگر والدین اجازه ندهند فرزندشان با احساسات سخت و ناراحت‌کننده روبه‌رو شود، آنها قادر نخواهند بود مسئولیت عمل خود را بپذیرند.
والدینی که فقط یک فرزند دارند باید بدانند این که تمام نیازهای فرزندان بلافاصله و در کامل‌ترین شکل مرتفع شود و این‌که آنها هرگز با میزانی از ناکامی‌های کوچک روبه‌رو نشوند، آنها را در محیطی غیرواقعی و خارج از شکل زندگی واقعی پرورش می‌دهند.
به همین علت دکتر غلامی به خانواده‌های تک‌فرزند هشدار می‌دهد: خطری که فرزندان‌تان را تهدید می‌کند آن است که هنگام بزرگسالی و وقتی که بناچار، از حمایت‌های کمتر محیطی بهره‌مند می‌شوند، دچار ناامیدی می‌شوند و جامعه و محیط بیرونی را برای خود تهدیدکننده و ناکام‌کننده می‌یابند که اینها همه ریشه در توجه و حساسیت‌ بیش ازحد شما دارد.