چرا فرزندانم با من مشورت نمی کنند؟

پدر ۲ پسر جوان و یک دختر نوجوان هستم. همیشه سعی کردم با فرزندانم دوست باشم اما آن ها و به خصوص پسرهایم اصلا با من و مادرشان مشورت نمی کنند نه مشکلاتشان را در میان می گذارند و نه تصمیم هایشان را. آن ها ۲۲ و ۲۵ ساله هستند.


با سلامت خدمت شما پدر گرانقدر.
در سوال شما اطلاعات کمی مطرح شده بود لازم بود در ابتدا به این سوال پاسخ می دادید که آیا قبلا فرزندان تان با شما و مادرشان مشورت می کردند و به تازگی این رابطه وضعیت متفاوتی پیدا کرده است یا همیشه این گونه بوده اند؟
با این همه ذکر چند نکته اساسی لازم است:
الف- انسان در مسیر زندگی، مراحل رشد متفاوتی را پشت سر می گذارد که در هر مرحله به لحاظ روحی، جسمی، توانمندی ها، نیازها و... تفاوت هایی با مراحل قبل و بعد پیدا می کند. فرزندان شما در حال خروج از دوره حساس بلوغ و نوجوانی و ورود به مرحله جوانی و بزرگسالی هستند. در این دوره انتظار داریم افراد در پی استقلال نسبی از خانواده و ورود به اجتماع و هدف گذاری های جدید و بلندمدت برای دوره بزرگسالی باشند به همین خاطر ممکن است در خانه احساس تنهایی و درک نشدن اتفاق بیفتد.

ب- گاهی اوقات علت این که دیگران تمایلی ندارند با ما گفت وگو کنند، نحوه مدیریت ما در آن گفت و گو است به این معنا که ممکن است ما شنونده خوبی برای مسائل فرد مقابل نبوده ایم به عبارتی از نصیحت کردن، مقایسه کردن، انتقاد کردن، بازجویی کردن و... برای گفت وگو بهره برده ایم و باعث از بین رفتن جاده ارتباطی شده ایم خوب است بدانیم همواره برای این که ارتباط موثری داشته باشیم باید قدرتمند باشیم و منظور از قدرت «دوست داشتنی بودن» و «مورد تایید بودن» ماست و گاهی این قدرت را به خاطر نبود مدیریت رابطه از دست می دهیم.

ج- شاید بد نباشد که این نکته هم مطرح شود: مردها به گفت وگو به عنوان وسیله ای برای رد و بدل اطلاعات و حل مشکل نگاه می کنند و زنان به عنوان ابزاری برای صمیمیت؛ دیگر این که به طور کل مردها نیاز و توانایی کمتری برای حرف زدن دارند. به شما پدر عزیز پیشنهاد می کنم فرزندانتان را برای ارتباط بیشتر تحت فشار نگذارید چون موجب دوری بیشتر می شود، اما نکات خود را مطرح کنید و از آن ها بخواهید به آن چه گفتید فکر کنند و بعد تصمیم بگیرند تا احساس کنند آزاد هستند، در این شرایط احتمال بیشتری وجود دارد که آن ها از نظرات شما استفاده کنند.