تعیین محدودیت برای بیرون ماندن نوجوان

تابستان است و فرزند شما در تعطیلات به سر می برد. در حالی که بسیاری از والدین تعطیلات تابستان را به عنوان زمانی برای آسودن می دانند، بسیاری هم از تابستان وحشت دارند، چون برنامه های روزانه ی فرزندان آنها تغییر خواهد کرد،.این مسئله بسیار اهمیت دارد که هرچه زودتر به فرزندان خود برای برنامه ریزی تابستان کمک کنید، از جمله تعیین محدودیت زمانی برای بیرون ماندن آنها از خانه.

تعیین محدودیت برای بیرون ماندن نوجوان از خانه و ملزم کردن او به رعایت آن می تواند دلهره آور به نظر برسد، شاید چون می دانید فرزندتان سعی در مخالفت با آن خواهد کرد و یا شاید از این که امسال به ناچار باید به فرزند خود اجازه دهید تا زمان بیشتری نسبت به تابستان سال پیش را بیرون از خانه سپری کند و دیرتر به خانه بازگردد احساس نگرانی می کنید.

زمان بیرون ماندن از خانه برای هر نوجوان می بایست متناسب با سن و توانایی او و البته میزان اعتماد شما به او تعیین شود. اکثر اوقات، والدین مطمئن نیستند چگونه زمان بیرون ماندن فرزند خود از خانه را مشخص کنند، و فرزندان هم به خوبی می توانند به اصطلاح نقش کوچولوهای زرنگ را بازی کنند و بهانه هایی دست وپا کنند مانند اینکه دوستان و یا پسر و یا دختر عموهای آنها می توانند تا ساعات بیشتری بیرون بمانند.

با والدین دیگر و یا مسولین مدرسه در این‌باره گفت و گو کنید تا از وضعیت دیگر کودکان هم سن فرزند خود آگاه شوید. میزان تعهد پذیری و مسئولیت پذیری هر کدام از فرزندان خود در طول سال تحصیلی را نیز در نظر بگیرید. به آسایش خود نیز توجه کنید. به برنامه ای که برای فرزند بزرگتر خود مشخص می کنید بیشتر توجه کنید (منظور ما این نیست که مجبور هستید به آن عمل کنید، فقط خود را برای بحث احتمالی آماده کنید). از قبل با همسر خود در مورد زمان بازگشت به خانه هر کدام از فرزندان و عواقب دیرکردن آنها به توافق برسید. این به شما کمک می کند زمان مناسب بازگشت هر کدام از فرزندان را مشخص کنید، و چون خود را از قبل آماده کرده اید می توانید زمانی که کودکان سعی در به چالش کشیدن این محدودیت ها می کنند قاطعانه عمل کنید.

1. مقررات را به روشنی برای فرزندانتان شرح دهید. برای مثال، برای فرزندتان به روشنی مشخص کنید که وقتی می گویید ساعت ۱۰ منظور شما دقیقا همان ساعت است و نه ۱۰:۱۰. به آنها کمک کنید تا از قبل فکر کنند چه کارهایی می توانند انجام دهند تا از دیر رسیدن به خانه اجتناب کنند. مثلا اینکه چگونه این مسئله را با دوستی که بقیه بچه ها را به خانه می رساند هماهنگ کنند.

در مورد عواقب عدم پایبندی به زمان مشخص شده روشن و صریح باشید. شما این قدرت و اختیار را دارید تا فرزند خود را در قبال رفتارهایش مسئول بدانید. شما برای تعیین این عواقب اهرم هایی مانند دسترسی فرزندتان به خودرو، هزینه ی تلفن، دسترسی به کامپیوتر، و غیره در اختیار دارید.

اگر زمان بازگشت به خانه برای فرزند نوجوان شما پس از رفتن شما به رخت‌خواب باشد، از آنها بخواهید تا زمانی که به خانه برمی گردند شما را بیدار کنند تا بدانید آنها در خانه و در امنیت هستند. یک ساعت رومیزی را کنار تخت خواب خود قرار دهید و زمان را چک کنید. گفتن “سلام، من خونم” به شما اجازه می دهد تا متوجه علایم احتمالی استفاده از مواد مخدر یا الکل شوید.

2. فرزند خود را مسئول بدانید. فرزند خود را وادار کنید تا دقیقا سر زمان مشخص شده به خانه باز گردد و اجازه ندهید به مرور دیرتر و دیرتر به خانه باز گردند. اگر دیر به خانه باز می گردند، صبر کنید و در یک فرصت مناسب و زمانی که آرامش خود را بازیافته اید با آنها گفت گو کنید. معمولا برای انجام این کار صبح زمان مناسبی است. با داد زدن، مشاجره کردن، سخنرانی کردن و یا سرزنش، تنها شرایط را بدتر می کنید و اوضاع را از کنترل خارج می کنید، و دستاوردی عایدتان نخواهد داشت.

وقتی صحبت می کنید بحث را برروی موضوع اصلی متمرکز کنید. احساساتی نشوید، شروع به سخنرانی نکنید، و اجازه ندهید فرزندتان شما را وارد یک بحث طولانی طاقت فرسا کند. فقط کارهایی که باید انجام شوند را مرور کنید، اینکه فرزند شما چه اشتباهی مرتکب شده، و پیامدهای این رفتار او چه خواهد بود.

احتمال اینکه در زمان هایی فرزند شما دیر به خانه باز گردد زیاد است. شما باید تشخیص دهید آیا فرزند شما سعی در کنار زدن محدودیت ها دارد و یا اینکه دلیل موجهی برای این تاخیر وجود داشته است. به تمام ماجرا پی ببرید و شرایط را بسنجید. زمانی که از جزئیات ماجرا با خبر هستید می توانید بر اساس آن تصمیم بگیرید. به یاد داشته باشید که شما با این کار به کودک خود می آموزید که انتظارات را در خانه، مدرسه، و در دنیای واقعی برآورده سازد، این انتظارات شامل این موضوع نیز می شود، که او باید کجا باشد و چه زمانی باید آنجا باشد.

تصمیم گیری در موارد استثنا

در مواقع و رویداد های خاص و برای کار هایی سالم و بدون خطر (مثل کار کردن، فعالیت های اجتماعی، رفتن به کنسرت، و غیره) که گاهی می تواند با زمان بندی مشخص شده همخوانی نداشته باشند ممکن است نیاز داشته باشید استثنا قائل شوید. برای مثال زمانی که فرزند شما در حالی که برای او ساعت ۱۱ را برای بازگشت به خانه در نظر گرفته اید می خواهد به کنسرتی برود که در ساعت ۱۱:۳۰  به پایان می رسد، به نظر منطقی می رسد اگر در این مورد استثنا قائل شوید.

اما زمان‌هایی وجود دارند که شما با این روی داد خاص ویا با تاخیردر زمان تعیین شده موافق نیستید. زمانی که به فرزند خود نه می گویید او آزرده خواهد شد. ممکن برنامه ی او را خراب کنید، اما برای این کار خود دلیل خوبی دارید. در بیشتر مواقع فرزند شما تنها خشمگین و یا آزرده خواهد شد. اما گاهی نیز ممکن است چیزی که فرزند شما می خواهد برای او زیادی و یا نامناسب باشد و نه گفتن شما، به آنها بهانه ای برای کنار کشیدن می دهد. فرزند شما می تواند تقصیر را به گردن شما بیندازد که به او اجازه نداده اید، در حالی که در واقع از این مسئله خوشحال هستند.

گاهی می تواند بیشتر بیرون بماند!

تعجب نکنید اگر فرزند شما انتظار داشته باشد که شما در مورد زمان بازگشت او به خانه سخت گیر نباشید. اگر از ابتدا خود را برای این موضوع آماده کرده باشید بهتر می توانید در مقابل آن بایستید. اما گاهی ممکن است شما بخواهید به فرزندتان این شانس را بدهید که خود را به اثبات برساند. اگر اینگونه است می توانید به فرزند خود بگویید: “اگر سه روز پشت سر هم به موقع به خانه برگشتی متوجه می شوم که مسئولیت پذیر هستی و از مقررات پیروی می کنی و ممکنه بتونیم در باره ی تغییر زمان برگشتن به خانه صحبت کنیم. ولی اول باید خودت را به من اثبات کنی.” سپس اگر فرزند شما نشان داد که می توانید به او اعتماد کنید، شما نیز می توانید به آنها اجازه دهید زمان بیشتری بیرون از خانه بمانند. سعی کنید فرزند خود را متوجه این مسئله کنید که اگر از این مقررات پیروی نکند شما مجبور خواهید بود در تصمیم خود تجدید نظر کنید. اگر این اتفاق افتاد به او بگویید که می تواند دوباره تلاش کند و اعتماد شما را جلب کند.