مقابله با کابوسهای شبانه کودکان

کابوس های شبانه کودکان می توانند مشکلاتی را هم برای والدین و هم کودکان ایجاد کنند، نه تنها به این دلیل که انها در خواب افراد اختلال ایجاد میکنند، بلکه بسته به نوع واکنش شما ، کابوس میتواند باعث مشکلاتی برای شروع خواب و عادتهای شب بیداری طولانی مدت شود. کودکان مضطرب اغلب با جیغ از خواب بیدار می‌شوند، یا بعداز داشتن یک کابوس به اتاق والدین یا سرپرستان خود می روند.

به عنوان مادر، پدر یا سرپرست، اولین کار شما به صورت غریزی این استکه بخواهید انها را آرام کنید که کامل قابل درک است. هرچند اینکه چطور شما آنها را ارام و برای مقابله تشویق می‌کنید می‌تواند نتایج متفاوتی ایجاد کند. درمان کابوس ها بستگی به علت انها متفاوت است. در این مقاله برخی روش های رفتاری برای والدین ارائه شده است.

واکنشهای معمول والدین به کابوس‌ها

بیشتر والدین و سرپرستان روش‌های زیر را اتخاذ می‌کنند:

از کودک می خواهند تا کابوسش را توضیح دهد.

”  خوابت درباره چه بود؟ به من بگو در کابوست چه اتفاقی افتاد …..”

به کودک خود اطمینان می دهند که همه چیز روبراه است.

” نگران نباش. هیچ هیولایی وجود ندارد. اگر تو بخواهی من می توانم درون کمدت را نگاه کنم .”

” هیچ اتفاق بدی برای من یا پدرت نیفتاده . تو میتوانی ببینی، ما هر دو اینجا هستیم و عاشق تو ایم.”

مشکل این روش این است که وقتیکه شما از انها میخواهید تا کابوسش را با جزییات توضیح دهد، شما این اتفاق را زنده می‌کنید: کودک شما به احتمال بیشتری کابوس را به خاطر می اورد! اگر کودک ما کابوس را به خاطر بیا ورد، احتمالش زیاد است که نخواهد به تخت خواب خود برگردد یا تنها باشد. او ممکن است حتی همان کابوس را دوباره ببیند.

واکنش‌های بهتر نسبت به کابوسها

شما می‌توانید بطور قابل توجهی تاثیر طولانی کابوس را با دنبال کردن این راهکارها کاهش دهید:

با یک میزان کمی از همدردی شروع کنید. از این لغات آرام بخش استفاده کنید، من متاسفم که تو ترسیدی،” یا اینکه او را بغل کنید و به تختخوابش برگردانید.

سپس، فکر کودک را از خاطره کابوس دور کنید و انرا روی چیز دیگری متمرکز کنید. اگر شما اینکار را انجام دهید، خیلی زود او فراموش میکند که کابوسش درباره چه بوده. شما ممکن است بگویید ، ” به صورتت نگاه کن عرق کرده، فکر می کنی باید برای شستن صورتت به حمام برویم؟ یا  ” تو خیلی ناراحت هستی بیا درباره یک چیز خوب فکر کنیم. نظرت درباره برنامه ریزی برای فردا چیه؟ یا ” چرا ما چند تا نفس ارام نکشیم یا تمرینات ارامش بخش برای اماده کردن تو برای برگشت به خواب انجام ندهیم؟”

شما میتوانید برخی از ابزارهای مقابله  را به این منظور که به کودکتان نشان دهید او این توانایی را دارد که احساس بهتری داشته باشد به انها توصیه کنید. مانند نفس ارام کشیدن یا استفاده از جملات مقابله ، یا فکر کردن درباره یک خاطره بامزه یا برنامه ریزی برای آینده. کودک شما می‌تواند برای یک مدت کوتاهی کتاب بخواند یا به موسیقی گوش بدهد.

در کودکان بزرگتر و نوجوانان، ممکن است بخواهند درباره علت کابوس صحبت کنند. اگرچه نیمه شب یک زمان خوب برای یک بحث عمیق نیست، شما می‌توانید به کودک بگویید که  خواب و کابوس عبارتست از غرابلگری تصاویر، تجربیات و حس های روزانه. به آنها خواب و کابوس نمی توانند آینده را پیش بینی کنند و همچنین نمی‌تواند اطلاعات معناداری را درباره اینکه ما چه کسی هستیم منتقل کنند. درعوض،  این اطلاعات در خواب و رویا مانند زباله های پردازش شده در یک مرکز بازیافت هستند. گنجینه هایی (مواردی در رویاها ) و زباله هایی بدبو(مواردی در کابوسها) وجود دارند. بدون توجه به اتفاقی که افتاده مغزباید انرا غربال کند.

در نهایت با اطمینان به کودک خود بگویید که او می‌تواند به خواب برگردد و یک شب ارام داشته باشد.

می‌توانید به اویاداوری کنید که اگر او بوسیله افکار یا تصاویر نگران کننده دیگری اذیت می‌شود می‌تواند از ابزارهای مقابله حتی بدون کمک شما استفاده کند.