خشونت کودکان نوپا و ارتباط آن با مولفه‌های ژنتیکی

بر اساس مطالعات محققان دانشگاه مونترال، رشد خشونت فیزیکی در کودکان نوپا به طور قابل‌توجهی با مولفه‌های ژنتیکی و تا حد کمتری با محیط مرتبط است.


این تحقیق به رهبری اریک لاکورس و با حضور والدین دوقلوهای همسان و غیرهمسان و همچنین با هدف ارزیابی رفتار، محیط و ژنتیک کودکان آنها انجام شد.


لاکورس گفت: تحلیل محیط-ژن نشان داد مولفه‌های ژنتیکی اولیه بخش اعظم ثبات و تغییر در خشونت فیزیکی را توضیح می‌دهند، اما ارتباطات ژنتیکی به معنای آن نیست که خشونت جسمانی اولیه کودکان تغییرناپذیر است.


وی ادامه داد: مولفه‌های ژنتیکی می‌توانند همواره با دیگر مولفه‌های محیطی و در زنجیره عادی توضیح‌دهنده هر نوع رفتاری، تعامل برقرار کنند.

طی 25 سال گذشته، تحقیقات در خصوص رشد اولیه خشونت جسمانی به شدت تحت تاثیر نظریه‌های اجتماعی بوده‌اند که بر اساس آنها، رشد و آغاز خشونت فیزیکی کودکان عمدتا با قرارگرفتن مکرر در معرض مدل‌های خشن محیط اجتماعی و رسانه‌ها تعیین می‌شود.

بر اساس مطالعات پیشین، خشونت جسمانی در طول دوران طفولیت آغاز می‌شود و بین سنین دو تا چهار سالگی به اوج می‌رسد.

مطالعات دانشگاه مونترال نشان می‌دهد به دلیل تعامل مولفه‌های محیطی و ژنتیکی در طول زمان، تفاوت‌های قابل‌توجهی در آغاز و نرخ تغییر خشونت جسمانی وجود دارند.

در تحقیقات لاکورس و همکارانش سه الگوی کلی با در نظر گرفتن نقش‌های رشد مولفه‌های ژنتیکی و محیطی در خشونت جسمانی بررسی شدند و نتایج نشان داد مولفه‌های محیطی در خشونت فیزیکی در مقایسه با مولفه‌های ژنتیکی، دارای دوام کمتری بودند.